Vanaf 2003 wonen mijn partner en ik in het buitengebied van Markelo. In een grotendeels door ons zelf opgeknapte boerderij. Mijn partner houdt schapen, kippen en een aantal bijenvolken. En zij verbouwt op biologische wijze groenten en fruit. Ik ondersteun haar daarbij. Vóór 2003 werkte ik langdurig in Maastricht waar ik ook mijn opleiding tot psychiater heb gevolgd. Tot mijn recente pensionering heb ik 37 jaar vooral ambulant, sociaal-psychiatrisch werk verricht ten behoeve van veelal zeer kwetsbare mensen met ernstige psychiatrische aandoeningen. Sedert ruim één jaar werk in niet meer in de patiëntenzorg. Ik ben lid van Groen Links vanaf de oprichting (1990). Daarvóór was ik lid van de PSP en hield mij destijds voornamelijk bezig met de problematiek van oorlog en vrede (specialisatie: vijandsbeelden). De tijd van de protesten tegen de kruisraketten. Ik was onder meer actief binnen de Nederlandse Vereniging voor Medische Polemologie, een vereniging die ook deel uitmaakte van de “International Physicians for the Prevention of Nuclear War” (Nobelprijs voor de vrede in 1985). Nu ik grotendeels gepensioneerd ben kan en wil ik pogen mij meer te gaan inzetten voor het realiseren van het programma van Groen Links in de Hof van Twente. Ik onderschrijf de kernboodschappen eerlijk delen, duurzaam voor elkaar zorgen, een schone economie en het centraal stellen van de bewoners (“bottom-up” besluitvorming). Ik maak mij grote zorgen over onze huidige samenleving.. Steeds grotere inkomensverschillen, catastrofale klimaatveranderingen en uitputting van de grondstoffen. Hiermee ben ik verre van volledig. Wat mij – ook als psychiater - het meest raakt is het ontbreken van solidariteit. Individualisme viert hoogtij met het nastreven van genot, succes en steeds meer consumptie, daarbij gedreven door een neo-liberale ideologie (economisch én psychologisch). Talloze mensen stellen zich ten doel “het te maken” of voelen een forse druk daartoe. Vele om uiteenlopende redenen kwetsbare mensen (kansarmen, mensen met fysieke dan wel mentale beperkingen, immigranten, etc.) redden dat niet of het wordt hen onmogelijk gemaakt. Vaak worden zij afgeschilderd als “losers” . Zij raken vervolgens uitgerangeerd, gestigmatiseerd en gediscrimineerd, waarna hun achterstand en isolement alleen nog maar verder toenemen. Het is mijn overtuiging dat de huidige toename van depressies en zelfdodingen voor een aanzienlijk deel samenhangt met deze hier summier aangeduide processen. Onze samenleving zal zich in de nabije toekomst moeten ontwikkelen tot een samenleving die gekenmerkt wordt door onderlinge solidariteit en (duurzaam) zorgen voor elkaar. Groen links staat daar voor.